ขึ้นเวทีร่วมรณรงค์ยุติความรุนแรงฯ เจอแต่คำถามซ้ำๆ ซากๆ ! /อ้วน อารีวรรณ

ท่านผู้อ่านหลายท่านคงทราบเรื่องนี้ เพราะมีการจัดงานรณรงค์อยู่ในหลายที่หลายองค์กร ไม่ว่าจะเป็นหน่วยงานภาครัฐ หรือหน่วยงานภาคสังคมต่างๆ องค์กรมูลนิธิที่ทำงานด้านสตรีและเด็ก หรือสื่อต่าง เช่น โทรทัศน์ หนังสือพิมพ์ วิทยุ อินเตอร์เน็ต

ส่วนตัวอ้วนเองก็มีกิจกรรมค่อนข้างเยอะในช่วงเดือนนี้มาหลายปีแล้ว เนื่องจากถูกรับเชิญให้ไปเป็นวิทยากรในเวทีเสวนาต่างๆ ในฐานะที่เคยตกเป็นเหยื่อของความรุนแรงในครอบครัวมาก่อน

จำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อน เวลาเป็นแขกรับเชิญในเวทีเสวนาเหล่านี้ มักจะได้คำถามประมาณว่า

“คุณอ้วนรู้สึกยังไง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น.. พอจะเล่าได้ไหมว่าโดนกระทำอย่างไรบ้าง”

ถ้าคุณเป็นอ้วนที่เจอคำถามแบบนี้ คุณจะตอบยังไงค่ะ

เวลาอ้วนเจอคำถามแบบนี้ อ้วนจะมีคำตอบสองชุดค่ะ ชุดแรกอยู่ในใจ กับชุดที่สองคือ สิ่งที่พูดออกมา เนื่องจากคิดแล้วว่า ถ้าพูดชุดแรกออกไป วงเสวนาอาจจะกร่อยเสียก่อน เพราะดันคิดจะพูดว่า

“รู้สึกแย่ จนไม่อยากพูดถึงอีกแล้ว”

ซึ่งผู้ดำเนินรายการ อาจคิดอยู่ในใจ-แล้วอ้วนมานั่งเป็นแขกรับเชิญทำไม? ถ้าไม่อยากพูด..

ดังนั้นเพื่อเป็นสร้างมิตรภาพและความเข้าใจอันดีร่วมกันระหว่างผู้เคยตกเป็นเหยื่อฯ กับคนที่ไม่เคยตกเป็นเหยื่อฯ อ้วนก็ต้องพูดให้ผู้ที่มาร่วมรับฟังได้ทราบสิ่งที่อยู่ในใจชุดสองว่า

“รู้สึกว่าเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายของชีวิตที่ไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนต้องเจอะเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้เลย ส่วนเหตุการณ์ที่ถูกกระทำ ขอเล่าเท่าที่เล่าได้ไหมค่ะ เพราะพูดถึงทีไร ก็จะเห็นภาพเหล่านั้นย้อนกลับมาในหัวใหม่ทุกครั้ง ทำให้เราต้องเจ็บปวดใจเหมือนกับว่าเรากำลังถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำอีก”

ความจริงอ้วนก็สงสัยเหมือนกัน แต่ไม่กล้าถามกลับไปตรงๆ ว่า การที่คุณอยากรู้ว่าเค้าโดนกระทำแบบไหน ยังไง เกิดประโยชน์อย่างไรกับผู้ฟังค่ะ

ก. เอาไปใช้ได้? ขนาดอ้วนยังโดนมาแล้ว
ข. เพื่อให้สะเทือนใจคนฟังว่า มีผู้หญิงคนหนึ่งเคยถูกกระทำแบบนี้ เราจะได้ช่วยกันรณรงค์ยุติความรุนแรงฯ ต่อไป
ค. เอาไว้เล่าสู่กันฟังในกลุ่มอัพเดทข้อมูลข่าวสาร ไม่ตกข่าว
ง. น่าสงสาร น่าเห็นใจ น่าสมเพชเวทนา
จ. ผิดทุกข้อ หรือถูกทุกข้อ

ก็ยอมรับว่า ตัวเองเป็นคนกวนๆ อยู่เหมือนกัน แต่เรื่องนี้สงสัยจริงๆ น่ะค่ะ ดังนั้นช่วยตอบกลับมาด้วยค่ะ ..

แต่เดี๋ยวนี้ ผู้จัดเวทีเสวนาฯ เค้าก็ให้เกียรติถามเราก่อนทุกครั้งที่ขึ้นเวทีว่า ถามเหตุการณ์เก่าๆ ได้ไหม? อ้วนก็จะตอบแบบเดิมนั้นแหล่ะค่ะ ก็เลยไม่ถามกันแล้ว..ไชโย

นอกจากนี้ อ้วนยังคิดว่า เราอุตส่าห์ไปเรียนกฎหมายจนจบปริญญามาสองใบ สอบใบอนุญาตจนเป็นทนายความได้แล้ว แต่คนอื่นๆ ก็ยังเห็นคุณค่าของเราแค่ “ผู้ที่เคยตกเป็นเหยื่อ” ก็น่าน้อยใจเหมือนกันน่ะค่ะ

ปิ๋ม รู้สึกว่า ทำไมคนทั่วไปจดจำภาพของปิ๋ม เป็นแค่ “นักร้องที่ถูกสามียิง” ทั้งๆ ที่ปิ๋มเป็นนักแสดง เป็นศิลปินเพลงลูกทุ่ง เป็นครูสอนแดนซ์เซอร์ ซึ่งตรงกับอ้วนที่รู้สึกว่า ทำไมคนทั่วไปจดจำภาพของอ้วนเป็น “นางงามที่ถูกสามีทำร้าย”

อ้วนไม่อยากให้ใครมาเจอเรื่องแย่ๆ แบบนี้หรอกน่ะค่ะ ถึงต้องออกมาพูด..ปัญหาของความเป็นผู้หญิงมีเยอะมาก ความไม่เข้าใจกัน โครงสร้างสังคมวัฒนธรรมที่กดทับให้ผู้หญิงต้องอดทน และอดทน ต่อไป..

ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไม? เราต้องเป็นฝ่ายอดทน และห่วงโน้น ห่วงนี้ เวลาจะตัดสินใจอะไรสักอย่างเพื่อตัวเอง ก็คิดมากกว่าผู้ชายเยอะ อ้วนไม่เห็นผู้ชายจะคิดมากเท่าผู้หญิงเลย

นึกถึงหน้าลูก นึกถึงความหลังครั้งเก่า สุดท้ายก็อยู่ให้สามีทุบตีต่อไป

อ้วนถือว่าเป็นกรรมค่ะ เป็นกรรมที่ตัวเองตัดใจจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ..ส่งผลให้กรรมยังต้องดำเนินต่อไป เพราะใจเรานี้แหล่ะเป็นผู้กำหนดชะตาชีวิตของเรา เมื่อเราเอาชนะใจตัวเองไม่ได้ เมื่อวันไหนคิดได้ จึงจะถือว่าหมดกรรมกับผู้ชายคนนั้นแล้ว