ราวตีห้าฟ้ายังไม่สว่าง รถทัวร์ก็ได้ไปถึงยัง จ.ยโสธร ที่หมาย ในความมืดสลัวของบรรยากาศยามเช้ามืด เมื่อฉันก้าวลงจากบันไดรถ ลงเหยียบพื้นถนน พลันก็ได้ยินเสียงเพลงหมอลำที่ร้องบรรเลงในท่วงทำนองที่เชื่องช้าและโหยเยือก เสียงร้องเพลงที่ไร้เครื่องดนตรีเป็นสำเนียงภาษาอีสานที่เชื่องช้า และโหยเยือกเย็นนั้น ช่างไพเราะและเจือไปด้วยความเศร้าอย่างประหลาด

ด้วยเพราะเริ่มรู้สึกลึกๆ ถึงความโดดเดี่ยวของตนเอง ฉันจึงปั้นดินเป็นแจกันรูปกลมๆ แล้วเจาะรูเล็กๆ ไว้สำหรับใส่ดอกไม้ดอกเดียว แจกันรูปกลมๆ นั้นเปรียบเสมือนก้อนหิน และดอกไม้ดอกเดียวดอกนั้นเปรียบเสมือนตัวของฉันนั่นเอง ฉันกำลังบอกกับตนเองว่า ดอกไม้ดอกเดียวที่งอกออกมาจากก้อนหินได้นั้นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ยาก แต่มันก็มีอยู่ และมันคือฉัน..

ฉันเริ่มปั้นรูปดวงหน้าของผู้หญิงซึ่งมีผมยาว ขนาดเท่าๆ กับหน้าของคนจริงๆ ซึ่งไว้ผมยาว และเจาะรูไว้ให้ที่ข้างหูเพื่อสำหรับเสียบดอกไม้ ฉันสมมุติให้เธอเป็นนางไม้ประจำต้นตองตึง แต่ละต้น ฉันค่อยๆ ปั้นหน้ากากเหล่านั้นจากหนึ่งอัน เป็นสองอัน สามและสี่ ไปเรื่อยๆ จนครบต้นตองตึงแต่ละต้นที่อยู่ในบริเวณบ้าน แล้วบรรจงตอกตะปูลงไปที่ลำต้นพร้อมกับนำหน้ากากหญิงสาวผมยาวเหล่านั้นไปแขวนติดไว้

ชีวิตอิสระในแบบของฉันนั้น หมายถึงการไม่ต้องตื่นขึ้นมาด้วยความเร่งรีบเพื่อไปทำงานในองค์กรอีกต่อไป ไม่ต้องรอเวลาเที่ยงที่จะได้พัก ไม่ต้องรอวันหยุดเสาร์และอาทิตย์ สิ่งเหล่านี้ที่เคยเป็นมายาวนานถึงเจ็ดปีเต็ม ได้หายไปจากชีวิตของฉัน แล้ววันทุกวันก็คือวันที่เหมือนกันหมด