คอลัมน์ Sexociety โดย Dr.DEN
แฟ้มหนึ่ง
มันเป็นเวลา 1 ทุ่มของคืนอันหนาวเหน็บในปลายเดือนธันวาคม 2001 เมื่อสาววัย 29 คนหนึ่งในแฟร์แฟ็กซ์เคาน์ตี เวอร์จิเนีย สหรัฐอเมริกา รู้ตัวว่าเลยเวลาเลิกงานมามากแล้ว เธอจึงรีบออกจากที่ทำงานไม่งั้นเธอจะตกรถเมล์เที่ยวสุดท้ายของเธอ พอคว้าเสื้อคลุมได้ก็เร่งรีบฝ่าความมืดไปยังป้ายรถประจำทาง
ที่นั่น
ขณะรอเมล์ เธอสังเกตเห็นชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง บุหรี่ห้อยอยู่ที่ริมฝีปากของเขา เธอบอกตำรวจในภายหลังว่าเธอคิดว่าชายคนนั้นกำลังพยายามทำตัวสุภาพ โดยการไม่สูบบุหรี่ใกล้เธอเกินไป
แต่เขาไม่ใช่คนสุภาพอย่างที่เธอคิด…
ประมาณ 1 ทุ่ม 15 นาที เขาเดินเข้าหาเธอและถามว่ารถเมล์เที่ยวต่อไปจะมาถึงเมื่อไหร่ ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบ เขาก็พูดขึ้นอีก
“ผมมีอาวุธ ตามผมมา” และนำผู้หญิงที่อกสั่นขวัญแขวนคนนั้นเดินไปตามถนนและเข้าไปหลังถังขยะขนาดใหญ่หน้าอาคารอพาร์ทเมนท์แห่งหนึ่ง เขาบังคับให้เธอนอนลงกับพื้น ถลกเสื้อขึ้นปิดหน้าเธอ ถอดรองเท้าและกางเกงยีนส์ของเธอก่อนลงมือข่มขืนขณะปลายมีดกดอยู่ที่ลำคอของหญิงสาว
เมื่อผลการตรวจ DNA มาถึงในประมาณ 3 เดือนต่อมา ตำรวจแฟร์แฟ็กซ์เคาน์ตีก็สามารถเชื่อมโยงอาชญากรรมครั้งนั้นเข้ากับการข่มขืน 5 ครั้งก่อน ย้อนไปถึงปี 1997 รอบๆ พื้นที่วอชิงตัน ดี.ซี.ได้ แต่การเชื่อมโยงดังกล่าวไม่ได้ช่วยให้จับกุมไอ้หื่นต่อเนื่องรายนั้นได้แต่ประการใด
ตลอด 8 ปีต่อมา ตำรวจสงสัย (และมีหลักฐานทางDNAบางอย่างช่วยยืนยัน) ว่าหมอนั่นก่ออาชญากรรมชาติชั่วซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยการออกจากเขตดี.ซี และเดินทางขึ้นไปยังฝั่งตะวันออก ข่มขืนผู้หญิงอีก 3 ราย และพยายามทำร้ายรายที่ 4 ใน คอนเนคติกัต
เขาอาจข่มขืนผู้หญิงอีกรายในโรดไอส์แลนด์สำเร็จไปแล้ว ถ้าไม่มีเสียงหวีดร้องของเด็กหญิงวัย 11 ปีคนหนึ่ง ขณะเขาย่องเข้าบ้านหลังหนึ่ง
การโจมตีครั้งล่าสุดของเขาเกิดขึ้นที่ชานเมืองเวอร์จิเนียเหนือในค่ำวันฮัลโลวีน ปี 2009 เขาข่มขืนหญิงวัยรุ่น 2 คนในป่าละเมาะแห่งหนึ่งหลังศูนย์การค้าอันมืดสลัวขณะพวกเธอเดินกลับบ้านหลังจากทำผีหลอกไถขนมชาวบ้านเรียบร้อยแล้ว พื้นที่การข่มขืนของเขาทำให้สื่อมวลชนตั้งฉายาให้เขาว่า “นักข่มขืนแห่งฝั่งตะวันออก”
จนถึงทุกวันนี้ เขาก็ยังคงไม่ถูกจับกุมหรือแม้แต่ถูกระบุตัวด้วยซ้ำ ตำรวจสงสัยว่าเขาเป็นตัวการในการข่มขืนอย่างน้อย 16 ราย (11 รายถูกเชื่อมโยงโดย DNA)
นักข่มขืนบางคนเล็งเป้าไปยังผู้หญิงที่พวกเขาพบในระยะสั้นๆ และลงมือข่มขืนครั้งเดียวด้วยการไตร่ตรองเพียงเล็กน้อย
แต่นักข่มขืนต่อเนื่องมันอีกสายพันธุ์หนึ่ง ตามแบบฉบับแล้ว จะมีความเฉลียวฉลาด ดูเหมือนคนปกติซึ่งมักจะมีเมียหรือแฟนอยู่แล้ว และมีการวางตัวที่ทำให้พวกเขากลมกลืนอยู่ในชุมชนของพวกเขาได้เป็นอย่างดี เป็นที่รู้กันว่าพวกเขามีการเตรียมการอย่างเป็นระบบ มีความสามารถในการมองหาคนแปลกหน้าที่อ่อนแอ และมีความกำเริบที่จะโจมตีเหยื่อตามแรงปรารถนาของตัวเองได้อย่างไม่เกรงกลัว
เมื่อพูดถึงอาชญากรชาติชั่วประเภทนี้ อาวุธที่ดีที่สุดของผู้หญิงในการรับมือกับพวกมันก็คือ “การตื่นรู้” ยิ่งคุณรู้ถึงวิธีการทำงานของพวกมันหรือใครที่เป็นเป้าหมายของพวกมันมากขึ้นเท่าไร โอกาสที่คุณจะอยู่นอกสายตาพวกมันก็จะมีมากขึ้นเท่านั้น
แฟ้มสอง
หนึ่งในคดีอันโด่งดังที่สุดของนิวยอร์ค ก็คือ การสืบสวนหาชายคนหนึ่งซึ่งลงมือข่มขืนพนักงานสาวๆ อย่างต่อเนื่องท้าทายกฎหมาย ภายในตึกสูงของสำนักงานสุดหรูกลางเมืองแมนฮัตตันในปี 1985 เหยื่อรายแรกเป็นนักศึกษาสาววัย 20 ปี ซึ่งทำงานหาลำไพ่ในโรงงานเสื้อผ้าแถวฟิฟธ์แอวะนู บนชั้นที่ 18 ของตึกสูงแห่งหนึ่ง
เวลาบ่าย 3 โมงของวันโจมตี เธอกำลังลงลิฟต์ไปยังล็อบบี้เพื่อซื้อขนมขบเคี้ยว ลิฟต์หยุดที่ชั้น16 ซึ่งตอนนั้นว่างเปล่าและไม่ถูกใช้งานทั้งชั้น
เมื่อประตูลิฟต์เปิด เธอก็เผชิญหน้ากับผู้ชายแต่งตัวดีคนหนึ่ง พอเห็นว่าเธออยู่ในลิฟต์คนเดียว เขาก็วางกระเป๋าเอกสารที่เขากำลังถืออยู่ ชักมีดขนาดใหญ่ออกจากเข็มขัด และรวบตัวเธอพร้อมกับจ่อใบมีดที่คอหอยของเธอ
การข่มขืนเกิดขึ้นบนพื้นเขรอะฝุ่นของชั้นร้างในตึกสูงอันเต็มไปด้วยคนทำงานแห่งนั้น ฝ่ายบริหารของบริษัทเจ้าของอาคารไม่ได้ทำอะไรเลยสำหรับการรักษาความปลอดภัยชั้นที่ว่าง เพื่อป้องกันการล่วงล้ำของสาธารณชน และนักข่มขืนแต่งตัวเนี้ยบคนนั้นซึ่งดูราวกับเป็นนักธุรกิจแบบคนอื่นๆ ก็สามารถเข้านอกออกในตึกสูงแห่งนั้นได้อย่างสบายใจเฉิบ จนเจอห้องสวีทสุดสวาทอันกว้างขวางของมันบนชั้นที่ 16
ความเมามันของชายคนนั้นดำเนินต่อไปอีกหลายสัปดาห์ เหยื่อของนักข่มขืนกลางเมืองคนนี้ยังรวมไปถึงทนายความสาวในอาคารสำนักงานที่พาร์คอะเวนูของเธอ พนักงานบัญชีที่นำส่งเอกสารในช่องทางเดินอันค่อนข้างเปลี่ยว และเลขานุการที่หอบเอกสารไปยังหลายชั้นข้างบน
ตำรวจผู้มีประสบการณ์เล่าถึงสัตว์หื่นกามพันธ์นี้เกี่ยวกับวิธีที่มันวางแผนโจมตีอย่างพิถีพิถัน การรอคอยช่วงเวลาสั้นๆ เมื่อเหยื่อของมันอยู่ตามลำพังและมักจะจดจ่ออยู่กับสิ่งที่เธอกำลังทำ
ตำรวจสอนว่า นักข่มขืนต่อเนื่องมักจะลงมือในเขตอันสะดวกสบาย บางคนชอบในร่มมากกว่ากลางแจ้ง ชอบกลางวันมากกว่ากลางคืน แต่การจัดการพื้นที่และการเข้าหาเหยื่อนั้น พวกมันยึดถือความแน่นอนในการเข้าหาเหยื่อและความง่ายในการหลบหนี
ในขณะที่นักข่มขืนแห่งฝั่งตะวันออกชอบออกจับเหยื่อตามป้ายรถประจำทางแถวชานเมืองและศูนย์การค้ากับในลานจอดรถของอาคารอพาร์ทเมนท์ นักข่มขืนกลางเมืองก็พิจารณาภายในอาคารสำนักงานที่เป็นตึกสูง ซึ่งมีฝูงคนมากหน้าหลายตาให้มันหลบหายเข้าไปได้ พร้อมด้วยสาวๆ จำนวนมากที่มีให้มันเลือกได้ตามความหื่นของมัน
เป็นเวลาหลายเดือนที่บรรดาผู้หญิงทำงานผู้หวาดผวาในตึกสูงเหล่านี้ไม่กล้าใช้บันไดหรือลิฟต์ตามลำพัง และผู้จัดการสำนักงานต่างๆ ก็เพิ่มการรักษาความปลอดภัยโดยการวางยามไว้ในชั้นที่ไม่ใช้งาน
ต่อมาในปีนั้น คดีดังกล่าวก็ได้รับการคลี่คลาย นักสืบสามารถพิสูจน์ทราบว่านักข่มขืนคนนั้นคือ รัสเซล เวสต์ ซึ่งอยู่ในระหว่างทัณฑ์บน หลังจากถูกจำคุกในข้อหาข่มขืนต่อเนื่องในอาคารสำนักงานแบบเดียวกันมากว่า 1 ทศวรรษก่อนหน้านั้น
เวสต์ในวัย 31 กลับเข้าสู่เขตสะดวกสบายของเขาอีกครั้งแล้ว
>> อัพเดตข่าวในแวดวงสังคม ก็อซซิป แฟชั่น ความงาม และเที่ยว กิน ดื่ม เพิ่มเติมได้ที่ http://www.celeb-online.net
Comments are closed.